نوشتن پلی‌ست به دنیای درون.

گاهی لازم است تنها به جای آن‌که به شگفتی اعماق دریاها و کهکشان‌ها چشم بدوزیم، به شگفتی درون خود بنگریم.

شهر جایی شلوغ، پرسروصدا، جایی که سرزندگی در آن موج می‌زند. جایی که می‌توان با غریبه‌ها آشنا شد و دوست پیدا کرد. شهر مکانی‌ست که با ویترین‌های رنگارنگ آراسته شده باشد. هر معنایی که برای شهر داشت، شبیه به زمان حال نبود. شبیه این لحظه نبود. این جا شهر ارواح گم‌شده بود. شهری که در آن، سکوت مطلق همراه با مرگ حاکم بود. شهری که هیچ گرما و سرزندگی‌ای در آن وجود نداشت و بوی مرگ می‌داد. شهری که درخشش طلایی آفتاب هم نمی‌تواند گرمای زندگی را به این جهنم سرسبز بازگرداند.